365 dni w niebie Katarzyny Przerwy [recenzja]

Czyli: co znajdziemy w publikacji ?

Może zacznę od tego, że książka Kasi Przerwy nie jest zwykłą książką. To w pewnym sensie... rodzaj pamiętnika, dziennika z elementami autobiografii, w której strony zawierają dni i miesiące.

W publikacji znajdziemy, zarówno prozę jak i poezje. Książka zawiera przepiękne zdjęcia, wykonane przez Ewelinę Rybicką i Dawida Przerwę. Całość wydana jest w pełnym kolorze, co na pewno jest jej ogromnym atutem.

Kasia w swojej książce dzieli się refleksjami na temat życia, wiary i Boga. Porusza temat pand**emii i relacji międzyludzkich. Ale przede wszystkim, zwraca uwagę na miłość, która jest głównym wątkiem i tematem, przeplatającym się przez całą książkę.

Pozwólcie, że przytoczę króciutki fragment, mój ulubiony :-) z dnia 26 kwietnia :

„Kochanie jest cudne... I jak się tak zastanawiam, to dochodzę do wniosku, że przez nie, przez to kochanie właśnie ludzie robią najwspanialsze rzeczy. Kochanie maluje nam poranki zapachem kawy, a wieczorem otula ciepłym kocem. Kochanie wybiega nam na przeciw, kiedy wracamy z podróży, i przekonuje, że te trzy dni bez Ciebie to była wieczność. Kochanie gotuje zupę pomidorową z kluskami jak u mamy i robi herbatę z cytryną i miodem, bo taką lubisz (...). Mam nadzieję, że Ty też to widzisz, widzisz swoje kochanie i widzisz to, że jesteś cudownym kochaniem.”

Trudno ocenić książkę Pani Kasi, ponieważ jest tutaj opisany jej wewnętrzny, intymny świat. Którego jak sądzę, nikomu nie wolno oceniać.

Kasia jet bardzo szczera w swoich wypowiedziach i mocno wierzę, że wszystko to co przelała na papier wypłynęło z jej serca. Dlatego ja, przyjmuje tę publikację taką jaka jest, bo inaczej się nie da. Trzeba wchłonąć zawartość, tak jakby ktoś opowiadał swoją duszę.

A zatem, zamieniam się w słuch i czytam dalej.

Pozdrawiam i życzę przyjemnej lektury :-)